Het is toch even met de ogen knipperen wanneer kleindochter Maria (2) van een gretige genieter van haar middagdutje deze gewoonte opeens voor gezien houdt. Eerst bij de kinderopvang waar ze tweemaal per week heen gaat. Reden?
‘Er is teveel speelgoed’, volgens haar eigen verslaglegging.
Op haar opadag hield ze het nog een tijdje vol, met het – denk ik – geruststellende gloeilicht van de krant op opa’s telefoon in de stoel naast haar. Maar ook dat is nu al enkele weken verworden tot een dappere start in een holletje van deken en knuffels, nog geen vijf minuten later gevolgd door…
‘Opaaaa… ben klaar met slapen…’

Dus beginnen we er nu niet eens meer aan en maakt ze al tijdens het middageten haar plannen voor daarna. Het woord slapen komt daar niet meer in voor. Tot ze aan het einde van zo’n doorgehaalde middag zelf meldt dat ze eigenlijk wel moe is van het spelen.
‘Wil je toch even slapen?’, vraag ik.
Ze knikt en loopt vast naar het parkeerplekje voor overdag van haar speentje dat alleen nog dienst doet als hulp bij het wegdromen.
‘Bank proberen’, stelt ze zelf voor.
‘Goed plan’, zeg ik en maak voor haar een lekker bedje op de bank.
Samen met haar afgelebberde knuffelkonijn-met-speentje-in-zijn-staart kruipt ze onder het dekentje dat ik heb klaargelegd en draait ze een kuiltje voor twee hoofdjes in het kussen.
‘Wil je liedje zingen?’, vraagt ze aan mij.
‘Slaap kindje slaap?’
Ze knikt en ik begin over het kindje, het schaap, de voetjes en de melk. Ze doet haar ogen dicht en glimlacht tevreden. Dus nog een keertje en nog weer eens…
‘Doe maar zwart’, zegt ze dan, ergens tussen waken en slapen in.
‘Zwarte voetjes?’ begrijp ik.

Zo wiegt op haar verzoek een aangepast schaap het liedje binnen en laat ik hem, we zijn nu toch bezig, koffie in plaats van melk drinken. Maar dat levert niet het giecheltje op dat ik verwachtte. Integendeel. Ze gaat direct overeind zitten en kijkt me met strenge ogen aan.
‘Dat kan niet opa!’, zegt ze. ‘Daar is hij te klein voor…’
‘Sorry…’, mompel ik en begin weer braaf aan het zoveelste schaap dat met witte voetjes…
‘Zwarte!’, komt er half vanonder het dekentje vandaan.
Het klinkt niet naar slapen.