We gaan samen naar Albert Heijn en de bakker, erg veel schot zit er alleen niet in de expeditie. Dat kleindochter Maria (2) zelf in haar buggy zou gaan zitten, is een al geheel buiten beeld verdwenen gemak. Maar de buggy moet wel mee. Niet voor haar maar voor twee knuffels die ze met zorg heeft uitgekozen voor dit uitje. Een handgrote Snoopy met lang zwarte oren en een spitse snuit en een rond rood pluchen ding dat nu eens als voetbal en dan weer – ‘kom maar hoor liefie’ – als knuffelaardbei fungeert.

Beide heeft ze met moederlijke volharding – ‘Snoopy kom óp nou!’ – in de dekenzak geschoven. Nu moet ik én heel erg stil zijn want de baby’s slapen én de bak in horizontale slaapstand zetten wat meestal nogal wat klikgeluiden geeft.
‘Oh ze gaan huilen’, concludeert Maria al snel bij mijn gepruts. ‘Zeg maar dat ik eraan kom.’
‘Ze komt eraan hoor jongens’, mompel ik en zet hun slaapbakje plat.
‘Vertel ze maar dat we naar de winkels gaan’, volgen de instructies elkaar nu snel op.

Want er is van alles. De knuffels hebben eerst te warm. Dekentje eraf kan natuurlijk niet zomaar, eerst moet de rem van de buggy erop. Gehijg en gesteun om dat voor elkaar te krijgen. Vol zorg slaat ze het dekentje van Snoopy’s neus. Dan de rem er met nog meer gehijg en gesteun weer vanaf. Maar van vertrekken is nog steeds geen sprake. Met een diepe zucht constateert ze dat ze het nu te koud hebben. Rem er weer op… En ondertussen moet ze ook nog haar kindjes geruststellen, met langzaamaan wat scherpe randjes.
‘Ga nu slapen hoor! Nu is het toch niet meer warm…’

Eindelijk is het dan zover. Aardbei en Snoopy schijnen tevreden, de kap van de buggy heeft Maria helemaal over ze heen geklapt zodat niets de rust meer kan verstoren. Op sluipende tenen duw ik voor haar de buggy de voordeur uit.
‘Ik!’, roept ze zodra de wielen de stoep raken. ‘Zelf doen!’

Dat begreep ik al en ik zet de slapende baby’s in de rijrichting voor haar klaar. Haar armpjes moet ze in juichgebaar uitstrekken om net aan bij de duwstang te kunnen. Ze controleert met een snelle blik of ik niet stiekem meehelp en doet dan een paar eerste stappen. De buggy slingert vervaarlijk, maar ze versnelt haar pas en verdomd, opeens loopt het.
‘Daar gaat ik!’, roept Maria.
Met een slingertje van de twee slapende baby’s voor haar kijkt ze heel even om naar mij.
‘Ik zie het!’, zeg ik.