Kleindochter Maria (2) heeft op de kinderopvang een tekening gemaakt. Een serie gekleurde krasjes op een verder wit vel papier, losjes in een cirkel gegroepeerd als een muizenkolonie met jaarvergadering.
‘Voor jou!’, zegt ze en steekt het vel papier naar mij uit.
‘Meid toch!’, zeg ik terwijl ik het van haar aanpak. ‘Wat lief!’
Ik bekijk hem eens goed en ga met mijn vinger één voor één haar kleurkrassen langs.
‘Ik ben er heel blij mee’, laat ik haar met enige plechtigheid weten. ‘Ik zal hem thuis op een mooi plekje ophangen.’

Maar dat is een verkeerde afslag. Ik zie het aan het bibbertje rond haar mond en de schrik in haar ogen.
‘Hou je hem liever hier?’, vraag ik.
Ze denkt even na, kijkt nog eens naar de tekening en schudt haar hoofd.
‘Oké’, hakt ze de lastige knoop door. ‘Ik zal jouw naam opschrijven.’
Ze pakt de tekening weer van me over. Ik zie nu pas dat haar eigen naam in blauwe letters in de linkerbovenhoek staat. Toevoeging van de peuterjuf, neem ik aan.
‘Welke kleur wil je?’, vraagt ze. Om meteen maar door te pakken met ‘Zeg maar blauw’.
‘Blauw’, zeg ik.

Ze pakt een blauwe viltstift uit haar tekenetui, legt de tekening op haar speeltafeltje en buigt zich er zo diep overheen dat haar neus bijna het papier raakt. De puntjes van haar lange haren als een halo op het witte vel. Geconcentreerd krabbelt ze met de stift op het papier. Wanneer ze met een tevreden zucht haar hoofdje weer optilt, zie ik in de hoek tegenover haar eigen naam een minuscuul blauw streepje staan.
‘Zo’, zegt ze. ‘Ik heb geschreven. Kijk maar. Opa!’
Het voelt als een eigendomsoverdracht en met het bijbehorende mengsel van pijn en plezier geeft ze me de tekening.
‘Nu mag je ophangen’, zegt ze. ‘Goed?’
Ik knik, zeg nogmaals dank je wel en wil de tekening van haar aanpakken. Maar dan trekt ze hem toch nog weer even terug.
‘Niet kapot maken hoor!’, zegt ze met strenge ogen.
‘Neuh, natuurlijk niet’, beloof ik.
Ze kijkt me nog even onderzoekend aan.
‘Ook niet in knippen!’
‘Ik zal het niet doen’, zeg ik zo volgzaam mogelijk.
‘Goed’, besluit ze dan eindelijk en geeft me de opatekening. Met vrijwel direct daarna: ‘Doe je wel het dopje weer op de stift?’