Haar papa en mama hebben het al geprobeerd, maar zonder succes. Dus staat kleindochter Maria (2) op opadag klaar bij de kast met de gereedschapskoffer.
‘Repareren!’, roept ze zodra ik binnenkom.
De bril van het toilet is stuk, een nieuwe is aangeschaft, maar de oude laat zich lastig van zijn positie verwijderen. Dus mag ik het proberen. Met Maria, want dit is het soort werkjes waar ze erg blij van wordt.

Ze heeft de kastdeur inmiddels open gekregen en wijst me, voor geval ik het nog niet wist, de zwarte kunststof koffer vol glimmende sleutels, tangen, hamers en schroevendraaiers. Ze zucht ervan als ik hem in de gang bij de wc openklap.
‘Wil jij deze?’, vraagt ze, het opzetstuk van een dopsleutel – met een klein vingertje uit zijn holletje gepeuterd – naar me uitgestrekt in haar hand.
‘Dat is goed’, zeg ik al zie ik in het schroefgat van de pot nergens iets waar ik hem op zou kunnen zetten.
Bekijken – in kromme aanbidding tussen muur en pot – lukt ook nauwelijks, dus maken we eerst van onderaf wat foto’s voor rustige studie. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder om samen naar een duister kokertje op het scherm van mijn telefoon te turen.
‘Gezellig zo?’, vraag ik.
Ze knikt en vergroot met routineus gespreide vingers de afbeelding van de diep verborgen brilbevestiging, teruggetrokken in het keramiek als een slak in zijn huisje.
‘Tja…’, zeg ik. ‘Ik weet het ook niet…’

We bergen de boel maar weer op, dacht ik. Tijd voor eten en haar middagslaapje. Maar direct daarna wil ze weer. Niks geen boekje lezen op de bank of een hut bouwen van de eetkamerstoelen. Hoezo naar het speeltuintje om de hoek? Repareren! De twee knielkussentjes die ik eerder in het toilet had gelegd, sleept ze al achter zich aan en drapeert ze keurig naast elkaar langs ons werkobject.
‘Die is voor jou’, wijst ze.
‘Helaas, Maria…’, probeer ik. ‘Ik krijg het ook niet voor elkaar…’
Dat deert haar niet. Integendeel lijkt het wel.
‘Gewoon even kijken’, zegt ze. Niet als vraag.

Uit de gereedschapskoffer die ze opnieuw in de gang heeft opengeslagen, pakt ze het grootste instrument dat in de keurige sorteervakken te vinden is. De waterpomptang. Met twee handjes vanwege het gewicht tilt ze hem eruit en brengt hem naar me toe.
‘Neem deze maar’, zegt ze.
En komt dan op haar knietjes strak tegen me aan zitten. Voor wat ze zegt: kijken.