‘En nu ik!’, besluit kleindochter Maria (2).
We hebben samen op mijn telefoon wat foto’s bekeken van haar jarige grote nicht. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar mag het nu eindelijk over mij gaan?
‘Wil je ook graag jarig zijn?’, vraag ik.
Ze knikt nauwelijks merkbaar, zoals je doet wanneer een antwoord nogal voor zich spreekt.
‘We kunnen doen alsof?’, stel ik voor. ‘Dat je nep-jarig bent?’
Een deurtje in het denken dat ze nog maar recent heeft ontdekt en dat haar uitstekend bevalt. Ze gaat er dan ook meteen plechtig voor zitten. Als iemand die wat te vieren heeft.
‘Bij jarig hoort eten’, weet ze.
‘Klopt helemaal’, zeg ik. ‘Taart!’

Dus gaan we bakken. In een denkbeeldige kom stort zij meel, ik breek er een eitje boven. Melk erbij.
‘Roeren, roeren, roeren’, legt ze uit wat ze vervolgens doet.
‘Paar aardbeitjes erop?’, vraag ik als we het deeg in pantomime hebben uitgerold.
‘En stukjes appel’, besluit ze.

Wachten, wachten, wachten. Ze weet wat er bij bakken komt kijken. In nep-land bepalen we gelukkig zelf de dimensies van tijd en ruimte, zodat we al snel een denkbeeldige verjaardagstaart op tafel kunnen schuiven, voorzien van drie al even denkbeeldige kaarsjes. Plechtig zing ik lang zal ze leven voor haar.

Zij luistert er stil naar, ogen strak op de feesttaart met wiebelende vlammetjes die er niet zijn. Om haar mond trilt een klein lachje. Een flonkertje – denk ik – dat de spanning meldt tussen zich serieus jarig voelen en ondertussen donders goed weten dat het allemaal woorden en gebaren in het luchtledige zijn. Geen van beide wint echt. Totdat ik na driemaal de handen in de lucht en hoera hoera hoera met de magie van de fantasie een mes vast heb en boven de taart naar werk laat zoeken.
‘Wil je een stukje?’, vraag ik.

Terwijl zij haar handen in de oplopende sensatie tussen haar knietjes klemt, schuif ik de nep-taart naar me toe voor het snijritueel. Maria kijkt ondertussen naar mijn handen. Een met een mes erin, de andere reikend naar het baksel vers uit de oven.
‘Pas op!’, roept ze dan. ‘Hij is nog heet!’
Oprecht bezorgd.