Toen de dood voor mij nog een concept was, stelde ik me er iets groots en aangrijpends bij voor. Die goede gesprekken zouden eindelijk plaatsvinden, waarin alles werd neergezet en rechtgezet. Een leven lang doelloos piekeren en gedachtes van de hak op de tak, zou zijn afronding vinden in het grote eurekamoment van ja, verdomd, zo zit het in elkaar. En dan eenmaal zover zou er bazuingeschal klinken en een koor van hemelse heerscharen. Aan het einde van een sierlijke slingerweg naar boven zou ik Petrus zien staan die de zware, met goud beslagen, poorten van de hemel openduwt. Onder voorbehoud dan natuurlijk.

Inmiddels heb ik de leeftijd bereikt dat de dood geen concept meer is maar een gebeurtenis. Gewoon een appie van een goede vriend. ‘Die pijn, dat blijkt een tumor. Dus voor ons is het even wat nu…’. ‘Ik wil niet meer verder…’, mummelt een andere vriend vanuit een ziekenhuisbed in zijn mobieltje. Door de Witte Wieven van de sedatie kan ik hem nauwelijks nog verstaan.

De dood van concept naar gebeurtenis is de simpele boodschap van het ouder worden, zou je zeggen. Maar het voelt anders. Het leven lijkt nog niet eens goed en wel begonnen en nu is het al zo laat. Dat is het eerder.