Keuzestress, hoe ouder ik word hoe zwaarder de stenen die de Sisyfus-helling op moeten. Je zou er bijna een koopstop voor inlassen. Dan maar geen nieuwe spullen. Mijn eigen vader ging me voor, toen hij in het laatste decennium van zijn leven besloot dat een kapotte wasmachine beter maar gewoon kapot kon blijven. De vaatwasser was dat lot al eerder beschoren, die diende uitsluitend nog als sorteerstation voor vuile borden, kopjes en bestek.

Ook bij hem sloop het fenomeen van wikken en wegen voor het nemen van een besluit met de jaren door naar eeuwig knagende twijfel ook lang nadat de knoop was doorgehakt. Ach, had ik toen maar…, werd zijn standaardverzuchting.

Zo erg heb ik het nog niet, maar het is oppassen geblazen. Zoals nu de afgelopen weken bij de aanschaf van een nieuwe PC. Alleen de reden al. Het ding doet het namelijk nog prima, alleen verschijnt sinds kort de mededeling op mijn scherm ‘de processor wordt momenteel niet ondersteund voor Windows 11’. Windows 10 draait prima, maar Microsoft laat in zijn niet-aflatende klopjacht op mijn centen weten die besturing vanaf oktober 2025 niet langer te ondersteunen. Nu zijn er mensen zat die nog vrolijk doortikken met Windows XP, maar bij mij slaat na zo’n ongevraagde pop-up waarin de fabrikant zijn eigen product van een dreigende diskwalificatie voorziet de keuzestress met terugwerkende kracht toe. Weg met dat ding en wel meteen.

Dus stort ik me bijna een jaar voordat het echt nodig is in de wondere wereld van processoren, opslagschijven, beeldschermformaten, hertzen van klokfrequenties en gigabytes aan werkgeheugen. Om nog maar te zwijgen van wurgende keuzes over desktop, barebone, laptop, supertablet, 2 in 1 of zelfs gewoon de telefoon tot computer maken met een DEX-cradletje. Plus het geld. De horde van zo’n vijf à zeshonderd euro blijkt niet meer dan een snel overschreden lijntje in het zand en na een dag of wat klikken en tikken is duizend euro al heel gewoon. Zelfs voor het dubbele knippert de medemens blijkbaar niet met de ogen en ik verleer ook snel. Omdat ik na alle technische specs ook nog door een kluwen fabrikanten, types, modellen en uitvoeringen moet waden, ben ik blij verrast wanneer ik na ettelijke dagen zoekwerk op een website stuit gespecialiseerd in één type van één merk, met een 9,5 in de reviews en vol geruststellende logo’s van waarborgende instanties. En de laptops die ze aanbieden zijn refurbished. Gebruikt en opgeknapt dus. Beter voor van alles, waaronder mijn portemonnee.

Maar wat het mes vooral fluitend door de keuzeboter haalt, is de vestigingsplaats van het bedrijf. Assendelft. Oplichters kunnen overal vandaan komen, is mijn vaste en weinig gefundeerde overtuiging, maar niet uit een plaats als Assendelft. Dus bestel ik een refurbished Lenovo ThinkPad X390 Yoga 2 in 1 laptop bij deze jongens, waarvan ik me zo voorstel dat ze in een ander tijdsgewricht op de zaterdagen voor oom Berend met Beemsterkaas op de markt zouden hebben gestaan. Met een zucht verscheur ik alle krabbeltjes met inches, gigabytes, schermresoluties en kostenvergelijkingen. Keuze gemaakt, pakje onderweg.

Dezelfde doos die ik in de dagen daarna nog zeker drie keer terug uit de berging haal in de volle overtuiging dat ik een verkeerde beslissing heb genomen en alles zo snel mogelijk terug moet sturen. Als het aansluiten van een groot beeldscherm tot onleesbare teksten leidt, als mijn mapje met documenten in het account van Lenovo blijkt beland en als er zwarte blokjes uit de schermafbeelding van mijn bureaublad vallen. Nooit moeten doen. Stomstomstom. Merk fout, refurbished verkeerd. Is PostNL nog open?

Gelukkig zijn er bij elke ronde verbijsterd verstand, de nuchtere oplossingen van de helpdesk uit Assendelft. Díe keuze moet ik vasthouden. Dan haal ik het wel tot het levenseinde van Windows 11.