Haar kamer is opgeknapt, opgeruimd en van wat nieuwe inrichting voorzien. Kleindochter Sophie (nog net geen 7) is er trots op en laat me graag alles zien. De ladekastjes om te beginnen, waarin al haar spulletjes in goede orde zijn opgeborgen. Een orde die ze zelf nog wat moet ontdekken, dus trekt ze in hoog tempo en tamelijk willekeurige volgorde laadjes open en somt blij verrast op wat ze er in aantreft.
‘Mijn stiften… al mijn puntenslijpers… eh nou ja van alles… en hier ook eh nou ja eigenlijk van alles… papier voor als ik ga tekenen…’

Het is een feest. Net als de nieuwe, roze uitgevoerde bureaustoel met een geheime hendel eraan waarmee ze zichzelf zoefff naar beneden kan torpederen om er vanaf te springen.
‘En weer omhoog!’, demonstreert ze zodra ze met haar benen op de grond staat.

Ook haar bed is nieuw, met kastjes eronder voor haar knuffels en andere kostbaarheden. Zoals… Uit een rij opbergzakken die aan de rand van haar bed hangt, haalt ze plechtig een van haar belangrijkste bezittingen tevoorschijn.
‘Mijn kompas…’, zegt ze.
Op haar uitgestrekte hand ligt een kompas van flink formaat. Huis, cijfers en naald zijn goud van kleur. Het glimt en flonkert, net als het glas dat ze tijdens de demonstratie nog even extra oppoetst met de mouw van haar shirtje.
‘Van mijn broer gekregen’, vertelt ze met een stem die verraadt dat deze herkomst de glans van goud en glas nog verre overtreft.

Praktisch is het ook nog eens.
‘Hiermee kan ik altijd mijn huis terugvinden’, legt ze mij en zichzelf uit.
Ze beweegt het kompas op haar vlakke hand heen en weer zodat de naald wat rondzoekende bewegingen maakt.
‘Zie?’, vraagt ze.
We kijken samen naar dit ook voor mij nog steeds wonder van de natuur. Een soort kosmische geruststelling van ordening en systematiek.

Zoiets ziet Sophie er blijkbaar ook in. Ze zucht tevreden, verwijdert nog even een denkbeeldig vlekje van het glas en laat haar kleinood weer voorzichtig terug in zijn opbergzakje glijden.
‘Daarom hou ik hem hier altijd bij me’, zegt ze.

Even kijk ik haar aan, weifelend of ik iets moet zeggen over je huis vinden als je er al bent…
Ik besluit dat niet te doen.