‘Alsjeblieft, hier is jouw digitale pakbon.’
De toon van de mailtjes die Albert Heijn stuurt over de boodschappen die we een keer per week laten bezorgen heeft altijd iets van goh, gezellig. Helaas is niet alles leverbaar. Hmmm… De gezelligheid krijgt een zuur randje en de toon verandert mee in ronduit zakelijk. Kostenoverzicht. Niet leverbare producten: AH volle biogarde aantal 7. Shit. Een belangrijke reden om die boodschappen aan huis te laten brengen. Maximaal 7 stuks, meldde de bestelwebsite. Besteld dus en zou goed moeten komen, maar nu toch pootje gelicht in het digitale doolhof.

Hoe snel kan iedereen het weten, denk ik dan en ik stap op mijn fiets in de hoop dat dit zwarte gat in de bevoorrading nog niet bij de winkel om de hoek is gearriveerd. En inderdaad. Achter de glazen vitrinedeur staan nog twee pakken op me te wachten. Ik onderdruk de neiging van een spiedende blik in de rondte naar aanstormende concurrentie en neem met beheerste gebaren de twee laatste pakken biogarde mee.

Om thuis te ontdekken dat bij de tekst ‘te consumeren voor’ in kleine priegelcijfertjes de datum van drie dagen terug staat vermeld. Nu moet ik alle maanden na maart op mijn vingers natellen om zeker te weten wat hun volgnummer is, maar ook na twee keer controleren kom ik toch echt niet verder dan gewoon drie dagen over tijd. Wellicht nog goed te eten, maar met een geopend pak yoghurt een dag na aankoop nog teruggaan is ook al zo wat. Dus dan meteen maar. Weer op de fiets, terug naar de winkel.

Ik weet niet precies wat ik verwachtte. De gezellige toon misschien. Eerst mijn omstandige verhaal over een mislukte bestelling, dan snel naar jullie gefietst en bij het uitpakken ai hoe kan dit nou. En het meisje achter de servicebalie dan van ach, heeft de vakkenvuller weer eens staan dromen haha… Of de zakelijke toon. Deze zijn over hun datum. Excuses meneer, vervelend dat u daarvoor terug moet komen.

Niets van dat alles. Het meisje blijft tijdens mijn uitleg naar het scherm turen dat op haar balie staat. Pakt de twee pakken yoghurt. Controleert de datum. Tuurt op haar scherm terwijl ze iets op haar toetsenbord tikt. Keilt de twee pakken in een prullenbak achter haar. En kijkt dan pas voor het eerst mijn richting uit.
‘Contant of pin?’
Ik sta kennelijk op heel andere tekst te wachten en kijk haar niet begrijpend aan.
‘De re-tour-betaling…’, zegt ze met de trage nadruk van de juf die het nog één keertje uitlegt.
‘Ah’, zeg ik.

Ik word een dagje ouder, komt er bijna achteraan. Nou ja, laat ook maar. Retourbetaling akkoord, piept het betaalapparaat.