Ik heb een onrustige droom. Ik ben met mijn grote broer Paul in Londen. Onze leeftijd is onbestemd. Het gaat meer over de setting. Die is chaotisch. Overal zijn mensen en machines aan het graven, slopen en bouwen. Zo heftig en ruw dat korrels steen, stof en asfalt in onze haren zitten. Ik voel het als ik er met mijn vingers doorheen ga. De brokkelige stukjes schuren over mijn hoofdhuid. Waar we zijn, wil je niet wezen. Ik in elk geval niet. Weg dus, maar ik ben in deze grote, onbegrijpelijk drukke stad volledig de weg kwijt. Dat overkomt me vaker, zelfs bij mij om de hoek. Maar nu ben ik ook nog mijn broer kwijt, die alles weet.

In het echt gingen we, scholieren nog, ooit samen naar Londen voor een gratis openluchtconcert van de Rolling Stones. We werden zeeziek op de ferryboot en tot benauwends toe betast door de vrachtwagenchauffeur die ons vanuit Harwich een lift gaf naar de stad. ‘Such nice lads…’ Niks van aantrekken, adviseerde mijn broer.

We sliepen in de YMCA. Goedkoop, bijna een kopie van het internaat waar we samen nog niet zo lang geleden op zaten en met een ontbijtbuffet – ‘More beans love? More bacon?’ – waar je vrijwel de hele dag op door kon komen. Dat soort dingen wist mijn broer. Nou kijk Jos, het zit zo. Ook hoe we naar Hyde Park moesten komen, waar die zondag het optreden was. Wat hij niet wist en ook niet had kunnen weten, was dat het daar grandioos uit de hand zou lopen, vanwege een daags daarvoor gestorven en dus ontbrekende gitarist en bandoprichter Brian Jones. Met slecht spel van de rest van de band en boze bezoekers, bijna een half miljoen lees ik nu later, als gevolg. Van ons twee was mijn broer de Rolling Stonesfan, maar hij nam mij bij mijn schouder: weg hier, het park uit.

Een beetje zoals in de droom van nu waarin we opnieuw samen in Londen zijn en waar mijn grote broer plotseling opduikt, me op mijn schouder tikt en wijst hoe we aan de bouwsteigers, freesmachines en rondvliegend asfaltgruis kunnen ontkomen. Piece of cake, als je de weg weet.

Mijn grote broer wist die dingen. Hij is inmiddels bijna veertig jaar dood. Maar niet in mijn dromen.