‘Etiketje… etiketjes..’
Mijn boodschap voor me uit mompelend loop ik door een langgerekte winkel. Uitgestorven, op mezelf en een doelloos glimlachende verkoopster na. Het is zaterdag rond twee uur, ongetwijfeld ooit de omzettop in de weekcurve van deze kantoorboekhandel. De plek waar je op de vrije zaterdagmiddag met je vader of later, als je in de dubbele leeftijdcijfers begon te vallen, alleen heen ging. Voor een schrift, een nieuw gum, het vervangen van een in grote ijver afgebroken pennetje of de aankoop van een puntenslijper om verse houtkrullen te ontlokken aan je kleurpotloden in de blikken doos met Caran d’Ache erop. En op die ene bijzondere dag, volgens mij om de kroon van tien jaar te vieren, voor de aanschaf van een echte vulpen. Uitgestald in vitrinekastjes met indirecte verlichting. Parker, Pelikan, Waterman, Mont Blanc, met hun glimmend gouden pen en listig opzuigmechanisme om het reservoir te vullen met diepblauwe inkt. Later, maar nog steeds over vroeger, vervangen door plastic inktpatronen die met een zachte kogelklik bij het dichtschroeven van de pen de inkttoestroom vrijgaven. Aanvankelijk als nieuwlichterij bestempeld maar al snel geprezen omdat het kleine zemen lapje om inktdruppels van de pen te deppen eigenlijk alleen nog maar voor geur en nostalgie aanwezig bleef.

De geur is er nog steeds in deze winkel. Een uniek roerpotje van karton, papier, plakband, potloden, inkt, gummetjes, warm vitrineglas, metalen stellingkasten, dofgelopen linoleum op de grond en ritselend papiergeld bij de kassa. Zelfs de vulpennen liggen nog kostbaar te glanzen in zachtstrijkend lamplicht.

Voor niemand. Als ik ooit een voorspelling mag doen over de volgende detailhandelssector die uit het straatbeeld zal verdwijnen, durf ik wel een wilde gok te wagen.

Ondertussen heb ik de etiketjes gevonden die ik op restjesdozen met eten plak voor ze de vriezer in gaan. Daar komt vast binnenkort een handige barcodetoepassing voor. Net zoals de notitieboekjes, gebonden in een harde kaft of bijeengehouden met een spiraaltje in de rug, vervangen zijn door reminder-apps en voor het onthouden van verjaardagen een vinkje in Google Calendar volstaat.

Tot je disconnected bent, de weg kwijt bent tussen alle synchronisatieservers, je via sms-identificatie gedubbelcheckte wachtwoord opnieuw bent vergeten of de zin van knipperende pairinglampjes in je hoofd is verdampt.

Dan zou je misschien nog even terug willen. Al is het maar om te ruiken.