‘Ik heb het kleine nichtje gezien!’
Kleindochter Sophie (5) rent naar het schoolhek zodra ik de hoek van de speelplaats om kom lopen. We moeten nog even wachten op de bel voor ze mee mag, maar de mededeling is te dringend.
‘Ze was nog maar nét geboren’, gaat ze tussen de spijlen van het hek een beetje hijgend verder met haar verhaal. ‘Die dag en toen die dag en toen was ze geboren.’

Haar tijdrekening klinkt als een struikelstap maar klopt precies. Vandaag is het woensdag en maandag is kleindochter Maria geboren, dochter van mijn jongste zoon.

Ook eenmaal thuis gaan de verhalen daarover in hoog tempo over tafel.
‘Zo lief…’, zegt kleindochter Elin (7) terwijl haar stem wegzweeft op de herinnering.
‘Ik heb haar op schoot gehad!’, zegt ze dan enthousiast.
‘Ik ook!’, roept Sophie.

‘En jij?’, vraag ik aan kleinzoon Liam (9).
‘Ik vond het spannend’, zegt hij ernstig.
‘Dat is het ook, jongen. Voor iedereen’, probeer ik hem gerust te stellen.
‘Heb je haar wel op schoot genomen?’
Hij schudt zijn hoofd.
‘Ik was bang dat ik haar zou laten vallen’, legt hij uit. ‘Of zomaar opeens, hup, de lucht in gooien.’
Hij doet met twee uitgestrekte armen voor wat hij in zijn hoofd zag gebeuren.

Ik ken dat. De verantwoordelijkheid flikt dat soort geintjes blijkbaar met je brein.

‘Ons nichtje is geboren, tralalalala tralalalala’, componeren zijn twee zussen luidkeels hun eigen loflied op al dit kostbaars.
‘Ons nichtje is zo lief, ons nichtje is zo schattig, tralalalalaaaaa…’

Liam kijkt ondertussen stil voor zich uit.